Esengül Motor Hakkımızda

Ali Esengül olarak benim hayatım belki de bir örnektir: Çoğu insanın, nasıl bir yaşam sürerse mutlu ve başarılı olabileceğini bildiğinin bir örneği… Çünkü ben, gençliğimde önüme konan ve ailemin benim adıma çizdiği yola girmemekte direnerek kendime hayli riskli bir yön çizmiş; ve bu yönde sebat ederek sonunda amaçlarımı da elde edebilmiş bir kişiyim. İşte okuyacağınız öykü, kendi bildiğim yoldan ilerlemekte nasıl ısrar edip başarılı olduğumun hikayesidir.

Şu anda İstanbul’un seçkin semtlerinde yaşayıp çalıştığım halde, 1967 yılı Ekim ayının ilk günü Erzincan'ın Refahiye ilçesinde dünyaya geldim. İlkokulu ise Bostancı Atatürk İlköğretim Okulunda tamamladım.

İlk beş yıl okulda oldukça başarılıydım; ama orta okula geçtiğimde sanki yepyeni bir dönem başladı. Yapısal olarak boş gezmekten çok çalışmayı sevmem yüzünden, eskiden beri tatiller bana sıkıcı ve verimsiz gelirdi. Öte yandan yaşım büyüyüp kişiliğim oturdukça mekaniğe yatkınlığım ve sevgim de ortaya çıkıyordu. Bu nedenle ilk okulu bitirir bitirmez çalışmaya karar verdim. Seçeceğim iş ise hem sevdiğim, hem de para kazanabileceğim bir iş olmalıydı. Böylece oto tamiri sektörünün benim için uygun olduğunu gördüm. Karar verdikten sonra kısa sürede Bostancı Oto Sanayi Sitesinde iş bularak çalışmaya başladım.

Artık çok sevdiğim bir uğraşla vakit geçiriyor, üstelik verdiğim emek karşılığında para kazanıyordum. Bana göre benzersiz bir durumdu bu; yeri doldurulamayacak bir ortamdı. Çok kısa zamanda -değim yerindeyse- iş hayatının tadını iyiden iyiye almaya başladım. Oysa iş hayatının çekiciliği arttıkça, okul yaşamı gözüme sönük ve verimsiz gelmeye başlıyordu. Hal böyle olunca okulu “asmaya” başladım… ve doğal olarak sınıfta kaldım!

Babam hemen devreye girdi. Tüm ailem benim için neyin iyi olacağını benden iyi biliyorlardı. Peki ama o zaman neden okulda değil, iş hayatında mutlu ve başarılı oluyordum? Sonuçta babamın okula devam etmem yolundaki tüm çabaları boşa çıktı ve sanırım o da beni, kendi çizdiğim yoldan daha fazla ayırmanın bana yarar değil zarar vereceğini kabul etti. Böylece çok riskli olduğunu bildiğim bir karar alarak okulu bıraktım. Artık seçtiğim yolda yalnızdım; çevreme haklı olduğumu göstermek, bana güvenen ailemi mutsuz etmemek zorundaydım… bununda yolu başarılı olmaktı.

Hemen Bostancı Sanayi Sitesindeki bir servise baş vurdum ve işe alındım. Bir kez daha sevdiğim ortamdaydım. Artık işin zor yönünü atlatmıştım; şimdiden sonra sadece çalışmam gerekiyordu. Böylece tüm gücümle işe asıldım ve kısa sürede işimde sivrilerek kalfa oldum. Çevrem tarafından seviliyordum… İşimi seviyordum… Başarılıydım yani. Beceri ve çalışkanlığım öylesine dikkat çekti ki, gün geldi, kendimi ustamla ortak dükkan açma noktasında buldum! Böylece 1985 yılında ustamla Bodrum’da bir dükkan açtık.

Oysa bu yanlış verilmiş bir karardı. İstanbul gibi bir metropole alışkın insanlar olarak, sezonluk bir yere uyum sağlamamız çok güçtü. Sözün özü, Bodrum ortamına sadece 3.5 ay dayanabildik ve yeniden İstanbul'a dönerek kendimize yeni bir dükkan aramaya başladık. İşte, bu gün sahibi olduğum ve severek hizmet verdiğim dükkan o süreçte bulundu.

İnsan kendi işinde çalıştığı zaman, başarılı olmak için sadece çok çalışmanın yetmediğini anlıyor. Yeni açtığımız dükkanda motosikletleri tamir etmeye çalışsak da, ne parça bulabiliyorduk, ne de işimizi “dört dörtlük” yapabiliyorduk. Büyük zorluklar ve özveriler içinde 1987 yılına dek çalıştık. Dükkanı “sağlamlaştırınca” 87 yılının 10. ayında askere gittim ve vatani görevimi başarıyla tamamlayarak geri döndüm. Bir kez daha işimin başındaydım.

1990 yılında ustamın dükkanı bana devretmesiyle işi giderek motosiklete kaydırmaya başladım ve kısa sürede doğru karar verdiğimi anladım. Müşterilerim hızla artıyor, ismim gittikçe yayılıyordu. Bu gelişmelerden cesaret alarak Honda başta olmak üzere yetkili  servisler aldım. Seçtiğim konuda eğitilmeye değer verdiğim için bütün firmaların eğitimine katılarak kendimizi geliştirdik.

Bu gün sanırım motorcuların güvenle gelip danıştıkları, motorlarını rahatça bırakabildikleri bir dükkanın sahibiyim. Eğer durumum bir başarıysa, bu başarıda servisimi “düzgün” şekilde yönetme çabam kadar, mesai arkadaşlarımın da emek ve desteği var. Zaman zaman geçmişle hesaplaştığımda ise açıkça söyleyebilirim ki orta öğretimden ayrıldığıma hiç pişman olmuyorum… çünkü ben ancak şimdi bulunduğum ortamda başarılı ve mutlu olabilecek bir kişiyim. Şanslıymışım ki bu gerçeği en başta görebildim; ailemi yanılmadığıma ikna edebildim; ve en önemlisi yorulmaktan ve zorluklardan kaçmadan seçtiğim yola dört elle sarılabildim.

Özetle, ailemin anlayışı ile benim azim ve kararlılığım motosiklet camiasında bir Ali Usta olmasını sağladı. Onlara ve bana güvenen herkese bir kez daha teşekkür ediyorum.

Ali ESENGÜL